Levende Barbie
Ik kom uit hét Barbie-tijdperk bij uitstek. In mijn jonge jaren waren er nog geen Ipads of andere technologische snufjes (nee zelfs geen GSM's, je moet niet vragen....)
Ik speelde dus met Barbies. En niet met ééntje. Ze waren met tientallen. Ze woonden in een luxevilla, zelfontworpen door mijn papa. Ze hadden outfits à la Paris Hilton en reden in een roze Cadillac. Voor zover ik me kan herinneren waren er slechts 2 mannen in de Barbie community: Ken & Mich. Maar dat was het minste van mijn zorgen.
Hoeveel kledingwissels die poppen hebben moeten doorstaan, hoe vaak hun lange lokken gekamd werden,.... Ontelbaar! En nee, dit is niet bij de lange Barbie-haren getrokken. Ik hield van mijn poppen. Ik was (en ben) een meisje-meisje, zoals ze zeggen. Ik hield van roze, van glitter, van mijn Barbies.
Barbie was eigenlijk exact datgene wat ik wilde zijn:
een populaire vrouw, met veel kleren, leuke vriendinnen, een hippe man, luxevilla en een figuurtje om 'u' tegen te zeggen. Ondertussen zovele jaren later betrap ik mezelf tijdens het shoppen soms op de uitspraak: 'nee dat niet, da's veel te 'Barbie' als ik bijvoorbeeld een roze jurkje zie hangen ofzo.
Ik ben er nu zeker van: ik wil GEEN Barbie zijn! Wat een k*tleven moet dat zijn seg, zo al die roze zeemzoete avonturen waarbij alles perfect is en ik mijn botox-smile nooit meer van mijn gezicht kan vegen, zelfs niet als Stacy (dat verre nichtje van Barbie) met mijn Ken gaat shoppen!
Nu lees ik vandaag in de krant artikel over 'nieuwe menselijke Barbie'. OMG ! Ouders voeden hun dochter op alsof het een levende Barbiepop is. Valt dit niet onder enige vorm van kindermishandeling? En het arme kind is er dan ook nog rotsvast van overtuigd dat ze, met haar 40kg, buikomtrek van 50cm en cupmaat 70F, geen enkele vorm van plastische chirurgie heeft ondergaan. Oordeel zelf via deze link....
Hope someday she'll meet her Ken! Untill then, keep on brushing that hair Barbie!